Słońce wschodziło. Powietrze było ostre, przepełnione zapachem prochu i pyłu, a przybierający na sile brzask powoli odkrywał skalę zniszczeń. Nocna kanonada amerykańskich dział Long Tom dosłownie wykarczowała ten fragment lasu, będący dotychczas bezpieczną ostoją lokalnych kontyngentów SS. Wszędzie leżały łuski, pęknięte hełmy i ciała poległych. Żołnierz okryty podniszczoną, szarą peleryną powoli przekradał się z miejsca na miejsce, próbując pozostać niezauważonym. Jego Mauser spoczywał zarzucony na ramieniu, a menażka brzęczała w takt kolejnych kroków. Niemiec przyspieszył i zanurkował wprost do leja po bombie, którego połowę zasłaniało potężne, zwalone drzewo. Okrył się resztką gałęzi i jesiennego listowia. Zamarł, oczekując ewentualnych ruchów wroga. Gdy był już pewny, że nie został zauważony, ostrożnie wychylił się, odpiął lornetkę przytroczoną do pasa cienkim sznurkiem i przystawił ją do oczu, uważnie obserwując pobliskie miasteczko, które było jedynym charakterystycznym punktem w tej części lasu Hurtgen. Teoretycznie leżała w pasie ziemi niczyjej, ale dowódca kompanii wysłał jego drużynę na zwiad, bo musieli mieć pewność, że nie wpadła w ręce wroga. Zwiadowca lustrował po kolei każdy dom i zakamarek. Nagle dostrzegł ruch w gospodzie. W ułamku sekundy dojrzał charakterystyczny, brązowy płaszcz Jankesów. Drzwi momentalnie zamknęły się i znowu nikogo nie było widać.
–Jesteście ostrożni, ale my byliśmy bardziej spostrzegawczy – powiedział do siebie Niemiec, po czym odwrócił się i ruszył w kierunku własnych linii.
Czytaj dalej →
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie...
